Arti i Verbimit / Arta Oribirii / The Art of Blindness
Arti i verbimit
Nga dashuria e tepërt
Të plagosa
Jo aq për vdekje
Sesa për-jetë
E më erdhi aq rëndë
Sa nisa të zvogëlohesha
Për t'u fshehur
Nga sytë e mi dhe nga
shpirti yt
Nuk gjeta vend veçse në plagën që të
pata hapur
E më mbajte me aq dhimbsuri
Për vite me radhë
Duke u lutur edhe që të mbyllem
Edhe të mos fikem.
Nuk dija të shërohesha
As të shëroja. Më pat mbetur nga zjarri
hija e hirit
Dhe ngrohtësi vetëm për një flakëzë
Nuk dije të vrisje plagë
Më pranon edhe mua, më pyete dikur
Ngriva këtu jashtë
Netëve më kap tmerri, se
Ti mund të mbyllesh
E të më humbësh
Me hapat e një ëndrre të ngjethur
Nga dëshira e frika
Erdhe në plagë
Brenda meje e teje
Nga ai çast
s'na pa më njeri
From too much love
I wounded you—
Not quite to death,
But to life.
And it weighed on me so heavily
That I began to shrink,
To hide
From my own eyes,
And from your soul.
I found no place but in the wound
I had opened in you.
And you held me with such tenderness
For years,
Praying both that I would close,
And not go out.
I didn’t know how to heal,
Nor how to heal another.
From the fire remained
Only the shadow of ash,
And warmth for just a little flame.
You didn’t know how to kill a wound.
"Do you accept me too?" you once asked.
I froze, out here.
Nights bring terror—
That you might close,
And I might lose you.
With the steps of a trembling dream
Born of longing and fear,
You came to the wound—
Inside me, and inside you.
From that moment on,
No one saw us again.
